Doe ik wel

Omdat ik altijd dingen doe voor mensen die ik eigenlijk niet had willen doen (‘ach, doe ik wel voor je, joh’), zit ik nu vast aan Kimberly.

Kimberly is de Golden Retriever van de buurman. De buurman woont verderop met zijn moeder, maar zijn moeder ligt in het ziekenhuis. En omdat de buurman overdag werkt en Kimberly altijd overdag uitging met de moeder van de buurman, was er een probleem.
Ach, doe ik wel voor je, joh — ik zei het voor ik mezelf tegen kon houden.

Dus nu laat ik elke werkdag Kimberly uit, rond een uur of een, want dan moet ze poepen. Dat kan niet samen met Banjer, want Kimberly is bang voor elke andere hond.

Behalve dat ik dus extra gebonden ben (want dat beest moet midden op de dag naar buiten), zijn er twee Grote Problemen:

– Kimberly. Die naam. Je noemt een hond geen Kimberly. Het is al een beetje gemeen om je kind zo te noemen (sorry, alle meelezende Kimberlys, ik vind jullie allemaal even lief), maar je hond! Een hond een mensennaam geven is alleen leuk als die mensennaam Henk is, of Dirk.
Kimberly roep je dus ook niet zo makkelijk.
Kimberly! Kimberly!
Nee — dan voel je jezelf een beetje voor lul staan.

– Kimberlys manier van poepen. Het schijnt heel erg Golden Retrieverachtig te zijn, maar lopen met Kimberly is dus eigenlijk niet leuk. Zodra je haar loslaat in het park, moet er aan elke grasspriet geroken worden, en daar gaat ze mee door als ze moet poepen, waardoor het proces van het poepen zelf bijzonder vertraagd wordt; het is alsof ze met haar staart in poephouding en haar achterpoten steeds verder doorzakkend een mooie plek uitzoekt, en dat moet dan wel een bijzonder mooie plek worden. Vanaf het moment dat de staart gestrekt wordt en er door de achterpoten wordt gezakt tot aan het daadwerkelijke poepen, kunnen er zo vier tot vijf minuten verstrijken.

Vanochtend ging Robin mee (waar Kimberly heel blij van werd, want ze is gek op mensen; ze ging er spontaan op z’n Bonfires van lopen, met een dubbel knikje in haar drafje), en omdat Robin nog iets moest doen, zijn we iets vroeger gegaan. Waar Kimberly ernstig van in de war raakte. Ze ging het proces wel in: staart recht naar achteren, ietsje door de achterpoten, over het gras schuiven en steeds dieper zakken — maar het werd niet afgemaakt.
Elke keer rook ze iets waar ze weer recht van ging staan, of ze moest nog een keer in het natte gras rollen.

Ach, doe ik wel voor je, joh.
Nu zit er een paar deuren verderop een Golden Retriever met een mensennaam die niet gepoept heeft.