Een spijkerpakblauwe entiteit

We fietsten, en dat deden we naast elkaar.
Omdat ik een nette fietser ben (nou ja, ik erger me dood aan andere fietsers en wil voorkomen dat ik zelf een ergerlijke fietser ben), kijk ik dan altijd een beetje achter me of er andere mensen langs willen. En als er iemand vlak achter je fietst, wil die fietser er meestal langs. Dan hou ik in, ga achter Robin rijden, en als de langswiller er langs is, herneem ik mijn plaats naast mijn vriendin.

Goed: we reden dus door de Kinkerstraat, en er waren al een paar mensen langsgefietst na een terugzakactie van mij, maar er bleef steeds één fietser achter ons zitten, hoe erg ik ook terugzakte. Ik zag ‘m steeds uit een ooghoek; hij was een beetje spijkerpakblauw.
Robin en ik hadden het erover hoe irritant dat was. Dat deden we voornamelijk door te grommen, te zuchten, en tss te doen.

Toen we eenmaal op de Postjesweg zaten, waren we het zat — ik zakte terug en we kwamen bijna helemaal tot stilstand. En daarbij bleef de spijkerpakblauwe entiteit NOG STEEDS achter ons zitten. We keken om.
Het was een man, en hij zei met een brede glimlach: ‘als ik er langs wil, bel ik wel, hoor.’
We maakten heel erg duidelijk dat hij NU langs ons moest fietsen. Door vooral niet verder te fietsen.
‘Ik fiets wel door als jullie dat prettiger vinden,’ zei hij, met nog steeds die brede glimlach, die hij vooral tot Robin richtte. En hij fietste door.
‘Weet je wat ie deed?’ vroeg Robin.
‘Wat deed ie?’
‘Hij knipoogde.’ Ze zei dat hij haar al iets te vriendelijk had toegelachen toen onze wegen zich samenvoegden, ergens bij de Nassaukade.

We zagen ‘m voor ons uit fietsen, nu met een behoorlijk tempo, en hij keek af en toe nog achterom. Ik schudde mijn vuist naar hem. Alsof ie een stoeltje in onze slaapkamer neer had gezet, zo voelde het.