Het brood en de kruimels

Het zong even rond: Giphart begint roman op Twitter. Het heeft een paar dagen op de voorpagina van Nu.nl gestaan, bij gebrek aan belangrijker nieuws. Ik maakte me er boos over — op Twitter (mijn getweet staat te lezen op twitter.com/vandenb). Giphart vroeg of het jalousie de metier was, en ik kan me voorstellen dat iemand zoiets denkt, maar ik maakte me kwaad om het feit dat er aandacht aan werd besteed uit paniek: de paniek die media altijd voelen als ze denken dat ze iets missen.

Ik heb een tijdje gedacht dat het de oude media waren die in de stress schoten als er weer iets nieuwerwetsigs gebeurde, maar nu.nl — kom op, zeg.
Twitter is een ding dat al een paar jaar bestaat, en nu begint het bekend te worden, met berichten in die oude media over de verslaggeving van het vliegtuigongeluk bij Schiphol (ik zag het ook op twitter langskomen), en dat is prima, dat is zoals het gaat; maar drie of vier dagen een kopbericht op nu.nl dat een bekende schrijver een roman is gestart op twitter!

Die ‘roman‘ was iets ludieks, een luchtig probeerseltje, eens kijken wat we kunnen met dit nieuwe ding (nou ja, al niet zo nieuw meer) — maar de media hadden hun berichtgeving over twitter al gedaan toen ze over het getwitter over het vliegtuigongeluk hadden verteld.

Berichten als over die roman op twitter zijn als de kruimels die meekomen met het brood dat je van de bakker krijgt: hier, een heel wit, en oh, hier heb je een handje kruimels. En dan sta je een beetje met je brood onder je arm naar die kruimels te kijken. Bakker, ik heb genoeg aan dit brood; aan die kruimels heb ik niets.