Robin en Walters boekenclubje

Toen ik lang geleden het contract voor mijn eerste boek bij de Bezige Bij tekende, was er champagne met wat Bij-mensen, en ik hoorde een Bij-mens zeggen, in de context van een groter gesprek: ‘en dan zijn er van die schrijvers die zeggen dat ze zelf niks lezen.’

Ik deed een kuchje en zei dat ik zelf ook zo’n schrijver was. Ik las niet niks, maar veel was het zeker niet. Daar heb ik mezelf altijd een beetje mee op de ongeletterde borst geklopt, en ik kan me voorstellen dat dat weinige lezen een bepaalde functie heeft gehad, want ik denk dat ik in ieder geval een stijl heb die ik niet van iemand afgekeken heb, qua literair schrijven. In ieder geval: niet van Nederlandse schrijvers.

Ik heb wel een goedgevulde boekenkast, en in die boekenkast staan voornamelijk Amerikanen en een paar Engelsen, en wat verdwaalde Nederlanders (waarvan het grootste deel bestaat uit boeken die door vrienden zijn geschreven en die ik -sorry!- nog niet per se gelezen heb, een paar boeken van W.F. Hermans en nog wat rommelig spul verder). De laatste keer dat ik de boeken telde die ik nog moest lezen, kwam ik op een stuk of 86, en ik denk dat ik nu zeker in de negentig zit.

Daar gaat vooralsnog niet veel verbetering in komen, want we hebben een boekenclubje, Robin en ik. En dat boekenclubje hebben we opgericht omdat we vonden dat we meer Nederlandsche literatuur moesten lezen. En we gaan de uitgekleede canon doen: ik denk niet dat we aan de Beatrijs toekomen, maar ik ben me geestelijk aan het voorbereiden op Max Havelaar, misschien moeten we een Couperus doen, Nescio heb ik zelf al aan paar keer gelezen maar lees ik graag nog een keer, Mulisch en Reve, Hermans, en wat er daarna is gekomen (suggesties? doe ze hieronder).

We zijn begonnen met Het stenen bruidsbed van ome Harry M., en Robin vindt het mooi, maar ik zit regelmatig mijn hoofd te schudden. Maar goed: ik heb straks wel het recht om er echt iets van te vinden, want ik heb het tenminste gelezen.

Ik had wel last van een openbaring tijdens dat lezen van Mulisch, want ik merkte op dat ik altijd boeken heb gelezen als een verhaallijn: wat gebeurt er nu en waar gaat het heen? Mede door de warrige schrijfstijl die ome Harry hanteerde in Het stenen bruidsbed besefte ik dat dat een te simpele manier van lezen was en dat ik dat dus al heel, heel lang verkeerd doe — en dat voor iemand die zelf twee boeken heeft geschreven waar heel weinig (West) tot niks (De hondenkoning) in gebeurt.
Ik moest me schamen.

Overigens denk ik dat ik niet de enige ben die zo leest; als mensen vragen waar je boek over gaat, willen ze altijd een verhaallijn horen (het gaat over twee broers die dit en dat doen) — met een abstract antwoord (het gaat over de liefde en de dood) maak je nooit vrienden.

Ik zal er niet anders van schrijven: ik heb een paar personages of scenes in mijn hoofd, ik zet ze op papier, zie wat er gebeurt qua verhaallijn en uiteindelijk blijkt het over de liefde en de dood te gaan, maar ik ga er wel anders van lezen; en dat heeft het eerste boek dat we lezen met ons tweemansboekenclubje al bereikt.