Heup

Mijn oude moedertje doet alles wat oude mensen doen, dus ook een heup breken. Vorige week is ze met haar scootmobiel omgekukeld omdat ze een slingerende fietser probeerde te passeren. Een paar heel erg lieve ‘jonge mensen’ zijn bij haar gebleven tot de ambulance kwam, en toen ze op de eerste hulp lag, belde een van hen om te vragen hoe het ging — barmhartigheid bestaat nog.

De volgende dag is ze geopereerd. Dat moest met een ruggeprik; ze heeft longemfyseem, waardoor ze niet volledig onder narcose mag, want als ze aan de beademing gaat, komt ze daar niet meer vanaf.

Die ruggeprik was al een zegen: ze had de hele nacht niet kunnen slapen van de pijn, mede omdat ze óók nog restless leg syndrome heeft: ze schopt oncontroleerbaar. En schoppen met een gebroken heup is geen pretje.
Met die ruggeprik voelde ze geen pijn meer, en tijdens de operatie is ze in slaap gevallen. Pas toen de chirurg zijn beitel pakte, werd ze wakker. ‘Zeg, ik kom hier voor m’n rust,’ grapte ze, dat malle oude moedertje.

Na die operatie ging het goed, ze stond al vrij snel op die nieuwe heup, maar afgelopen zaterdag ging het mis: ze was zelfstandig naar het toilet gegaan, maar had daar een verkeerde beweging gemaakt, en de heup was uit de kom geschoten.

Nu ja: ze zal nog wel even voortmodderen.