Brief aan J.D. Salinger

Hee JD,

Ik heb altijd het idee gehad dat ik nog een keer bij je aan kon kloppen — dat je mij wel binnen zou laten dan. Idioot idee natuurlijk. Er lopen duizenden gekken rond zoals ik die altijd hebben gedacht dat je in hen wel een geestverwant zou zien, dat je hen niet weg zou jagen van je tuinpad. Hen. Ons.

Allemaal phonies.

Als je zelf boeken schrijft, vragen mensen wie dan jouw favoriete schrijvers zijn. Ik noemde jou altijd als derde of vierde in het rijtje, een beetje verontschuldigend, omdat iedere gek en zijn moeder jou als favoriete schrijver had. Maar jij bent de enige schrijver van wie aanwijsbare sporen terug te vinden bij mij. Ik vond de badkamerscene in The Catcher altijd zo mooi, en die in Franny & Zooey, met Zooey in het bad die die brief leest — nou ja, ik heb in m’n tweede boek ook een badkamerscene geschreven, en die was een beetje voor jou.

Voor jou — het was natuurlijk uitgesloten dat je het ooit zou lezen; er loopt in Engeland wel een agent rond die ooit z’n best heeft gedaan mij daar vertaald te krijgen, maar de enige vertaling die ik tot nu toe heb, is in het Servo-Kroatisch (een kort verhaal maar hoor, niet een heel boek of zo). Maar misschien schrijf je daar wel een beetje voor, in de hoop dat je helden je ooit eens lezen en er iets aardigs over willen zeggen.

Dat is best wel phony, ja. Je moet voor jezelf schrijven, of voor die dikke dame.
Was het nou een dikke dame?
Ik weet het niet meer.
Ik ben ook een waardeloze fan. Jij hebt boeken geschreven waar je je leven omheen kunt bouwen. Bakken vol met wijsheid en het is allemaal zo mooi om te lezen, en ik ben vergeten wat je precies hebt gezegd.

Wat ik wel van je geleerd heb: je hoeft niet tijdloos te zijn. Als je jong bent en denkt dat je geweldige boeken gaat schrijven, heb je het idee dat je voor de eeuwigheid schrijft, en dat je daarom niet kan vertellen over Bassie en Adriaan, want Bassie en Adriaan zijn straks vergeten. Maar als je de Catcher leest, zie je dat ie helemaal volstaat met namen van mensen die niemand meer kent. En dat is geweldig, eigenlijk. Je boeken zijn helemaal jaren 40/50, en volledig, volledig tijdloos.

Ik ga je vanavond herlezen. Beginnen met de Catcher, en daarna je andere drie boeken. Een paar weken die goeie ouwe JD. Heel phony, ja, om dat nu te doen, maar je kan er niets meer van zeggen.

Niemand weet nog of je door hebt geschreven. Of je tien of twintig boeken in een kist hebt liggen. Ik weet niet of ik dat zou willen, nog tien of twintig boeken van jou. Wat je hebt geschreven klopt nu zo heel erg.

Ik hoop dat je een beetje gelukkig bent geweest. Je wilde niets met niemand te maken hebben, en ik weet niet hoe erg je dat in de weg heeft gezeten. Misschien was je boos op de wereld, en dat mocht — als je maar niet boos op jezelf was.

Je bent m’n held, goeie ouwe JD, en je bent belangrijk voor me geweest. Dankjewel daarvoor. Als iemand nog eens vraagt wie mijn favoriete schrijvers zijn, noem ik jou als eerste, want dat verdien je. Fuck iedere gek en z’n moeder maar.

W.