Goed, de avond van de Libris Literatuurprijs

Ik denk dat je bij dit soort prijzen alleen over terechte winnaars kunt spreken als het gaat over vijf kutboeken en één goed boek, maar bij Alfred Birney is de Libris Literatuurprijs 2017 bijzonder goed terecht gekomen.
Na het interview in de Volkskrant vorig weekend was het in ieder geval volkomen duidelijk dat er weinig schrijvers rondlopen bij wie De Noodzaak in zulke grote hoeveelheden aanwezig is.

Ik heb De tolk van Java nog niet gelezen (van de andere genomineerden had ik alleen Het smelt gelezen, van mijn mede-Das Mag-auteur Lize Spit, samen met 170.000 andere lezers, geweldig boek), maar het is goed; dat kan niet anders. Alfred schrijft al tientallen jaren, is nooit opgevallen, mede omdat ie bij een piepkleine uitgever zat, en in dit boek heeft hij alles geduwd wat hij in zich had. Hij is nu 65 en je voelt bijna de mythevorming ontstaan op zo’n avond: dit is hoe het moest zijn, dit is zijn magnum opus, en het kon niet anders dan dat dit boek zou winnen.

Ik had gisterochtend een heel lief bericht van Alfred in mijn mailbox waar de verbazing en het geluk vanaf spatten, en alle literaire argumenten aside: man, ik gun het hem zo.

Op tv kwam ik even langs in een vraaggesprekje, en daar zie je me zeggen dat ik niet ga winnen, en Tonko Dop vraagt of dat indekken is, en ik bevestig dat half grappend, maar wat niet is uitgezonden is dat ik zeg dat ik weet dat ik een heel goed boek heb geschreven, en een prijswaardig boek, maar in dit verband geen prijspakkend boek. Dat wilde ik hier ook even gezegd hebben, dat niet iedereen denkt dat ik alleen maar bescheiden heb staan doen. Het was de montage.

En jongens, wat een prachtavond was het. Als ik er een verslag van maak, wordt het zo’n en-toenverhaal, dus laat ik het er op houden dat ik gelukkig was; maar misschien was ik wel het gelukkkigst toen ik met mijn vrouw in het zaaltje zat waar Alfred werd geïnterviewd voor de radio. Wij zaten op een bank, ik had mijn arm om haar heen, en Alfred zat aan een tafel, de interviewer van Nooit Meer Slapen met een grote koptelefoon op zijn hoofd, en wij luisterden naar zijn geluk, hoe hij had gewonnen met het boek van zijn leven.