Waarom ik overstap naar een andere uitgever

Das Mag, mijn nieuwe uitgeverij, leeft. Er is in ieder geval rumoer: mijn twee nieuwe bazen schreven een opiniestuk over wat ze allemaal anders gaan doen, en daar is een antwoord op gekomen van de gevestigde uitgevers: zo anders gaan jullie het helemaal niet doen, jong rapaille.

De gevestigde uitgevers hebben daar misschien een heel klein beetje gelijk in, weet ik niet, ik ben zelf geen uitgever; ik ben alleen maar zo’n schrijver die als een soort hulpbondscoach op de bank zit te mopperen dat het allemaal beter moet, en ik heb er verstand van zolang mijn gemopper in mijn eigen huiskamer blijft. Maar er is iets waar aan voorbij wordt gegaan in deze discussie: Das Mag heeft jonge lezers gevonden.

Lezen is weer hip, net als breien en koffie maken met een handmolentje. Straks is breien weer vergeten en heeft iedereen toch een Nespresso staan, maar lezen blijft fokking briljant. Als je eenmaal doorhebt hoe geweldig het kan zijn om een paar dagen in een boek te zitten, om naar huis te willen om dat boek weer op te pakken, hebben we je waar we je hebben willen.

En dat is wat Das Mag doet: ze halen jonge lezers binnen. Met hun leesclubfestivals in Amsterdam, Londen en Berlijn en hun zomerkampen waar ze jong talent bij elkaar zoeken (talent dat hun vrienden ook weer wijst op het bestaan van zoiets moois als lezen). En met wat voor dingen ze verder allemaal gaan verzinnen.

Misschien doen mijn nieuwe bazen de dingen op technisch vlak het allemaal niet eens zo heel anders dan de gevestigde uitgeverijen – ome Joost Nijssen is vast niet voor niets een beetje boos geworden – maar Das Mag is al op een plek waar heel weinig uitgevers zijn: in de wereld van de jonge lezer.

Een dikke sorry naar De Bezige Bij, mijn lieve, oude uitgever, die nog steeds heel goed is in boeken maken voor het publiek dat ze daar al hebben. Maar mijn boeken pasten daar kennelijk niet goed bij. Mijn laatste roman, Van dode mannen win je niet, werd behoorlijk de hemel in geprezen, maar qua verkoop gebeurde er weinig. En dat is waar ik een uitgever voor nodig heb: de verkoop.

Niet omdat ik er rijk van wil worden (jawel hoor), maar omdat ik boeken schrijf om gelezen te worden door de mensen van wie ik vind dat ze ze zouden moeten lezen. Ik denk dat maar een deel van die mensen in het publiek zit dat aangesproken wordt door de gevestigde uitgeverijen, en dat er nog een groot ander deel gevonden kan worden (of misschien al is gevonden) door mijn nieuwe uitgevers, Daniël van der Meer en Toine Donk.

Mijn volgende boek heet Schuld, en Das Mag gaat een mooie uitgeverij worden; maar we hebben nog mede-oprichters nodig. Investeer en krijg drie mooie boeken thuisgestuurd.