vandenb vindt 1

Ergens iets van vinden is hot. Twitter en Facebook staan vol met ergens iets vinden, en als je niet iets van iets vindt, vinden mensen dat gek. Als je op de dag van het Bloedbad van Alphen twitterde dat je even lekker in de zon ging zitten, vonden mensen dat verfrissend. Terwijl lekker in de zon gaan zitten niet per se een mening is.

Ik heb een ambivalente houding tegenover De Mening. Een aardige jongen heeft me ooit eens geïnterviewd over het feit dat ik (en anderen) het zo vermoeiend vonden dat al die schrijvers maar last van meningen hadden, maar dat was ook weer een mening van mij en die anderen, natuurlijk.

Laat ik het voor mezelf samen proberen te vatten: ik mag iets vinden over films en boeken en mensen die zich asociaal in het verkeer gedragen, maar ik mag pas iets vinden over iets groters (Palestina) als ik er minstens drie boeken over heb gelezen. En ik mag iets vinden over dingen waar ik vind dat ik er verstand van heb (weblogs, twitter, Star Wars en dingen die ik er gaandeweg bijsleep).

De Recensiekoning heeft precies de juiste toon te pakken. Zij mogen dingen vinden van mij. (Dat is dus iets waar ik een mening over mag hebben: slimme websites. Toen ze begonnen, dacht ik: weer iets wat ik zelf verzonnen had willen hebben.) Ik ga geen sollicitatiebrief aan de koning sturen, maar ze hebben daar duidelijk gemaakt dat ergens iets van vinden ook leuk kan zijn.

Ik ga vooral dingen vinden van boeken, films en tv, daar ben ik dan weer een beetje saai in. Sorry! Maar vandenb vindt kan nog alle kanten opgaan.

Komt ie.

Soms lees ik wel eens een dik boek, en dan vooral Harry Potters, maar af en toe worstel ik me ook wel eens door iets anders. Bonita Avenue is het debuut van Peter Buwalda, en debuten hebben vaak de neiging een voorzichtige 150, 200 pagina’s te zijn, maar Peter vond het nodig meer dan 500 bladzijden te tikken. Het is bijna belachelijk om er dan vijf zinnetjes aan te weiden, maar heel veel meer is niet nodig: goed boek. Thomas Blondeau zei laatst: zulke boeken bestaan er bijna niet in de Nederlandse literatuur. Boeken met meerdere verhaallijnen, waar grote thema’s en gebeurtenissen (de vuurwerkramp) in zitten verwerkt, waar de personages in de politiek zitten, met ook nog een portie geweld met de dood tot gevolg. En dan staat er ook nog geen scene te veel in; heel knap, met zoveel pagina’s. Stilistisch vliegt de boel af en toe lichtjes uit de bocht (een dronken persoon wordt aan het stuk in zijn kraag gegrepen, bijvoorbeeld), maar het is een indrukwekkend werk.

We hadden laatst een aanval van culturele correctheid en zijn in Cinecenter geweest om Biutiful te zien. We konden stoelen aanwijzen op een schemaatje, en zoals bioscoopbezoekers dan doen, wezen we naar wat stoelen achterin. Fout! We zaten in een soort tunnel, en het licht aan het eind van de tunnel bleek een filmdoek te zijn. En wat op het doek werd getoond, daar werd je dus ook niet blij van. Biutiful bleek een grote opeenhoping ellende te zijn; als je zoveel narigheid in een boek stopt, word je afgebrand. Het enige wat een film dan nog een beetje kan redden is het spel en het beeld, en dat was dan nog wel in orde.

Om al die ellende te compenseren zijn we een week later in Pathé de Munt naar Hall Pass gegaan. Duimen omhoog voor Pathé de Munt omdat je online je plaatsen al aan kan wijzen en je kaartjes kunt kopen (je hoeft dus niet een half uur van te voren aanwezig te zijn) en omdat je gewoon een lekker groot scherm hebt. Duimen omhoog voor Hall Pass wegens het vermaak. Plat en voorspelbaar, maar wel met één van de grappigste slapstickscènes van de laatste jaren (voor de mensen die ‘m gezien hebben: de nies in de badkamer).

De downloadtip: Game of Thrones. Ik ben een sucker voor series van HBO, en na alleen een pilot moet de boel zich nog bewijzen, maar die pilot smaakt in ieder geval naar meer (zei ik dat hardop?). Briljante eerste scène, verder licht voorspelbare personages, maar goeie verhaaltechnieken gebruikt om duidelijk te maken hoe de verhoudingen liggen. Benieuwd naar het vervolg.