Underworld – Don Delillo

Neem geen schrijvers in uw vriendenkring. Schrijvers in uw vriendenkring hebben betekent: hun boeken moeten lezen. Die boeken hopen zich op, want ze komen allemaal tegelijk, weken vol presentaties in oktober en november, en dan liggen er weer 5, 6 boeken. Doe het niet.

15 jaar op de te-lezen-stapel

Op mijn te-lezen-stapel liggen Gustaaf P. en Philip H. nu een tijdje te zeuren, maar ik ben al maanden bezig in Underworld van Don Delillo. Op zich is dat a good thing, want ik heb dat boek al 15 jaar of langer op mijn te-lezen-stapel, en ik vind het een prestatie van mezelf dat ik zo’n boek dan toch nog pak. En wat blijkt: het is idioot goed.

800 pagina’s en steengoeie zinnen

Het heeft alleen wat problemen:

• Het is meer dan 800 pagina’s dik
• Iedere bladzijde staat vol met steengoeie zinnen.

Nu lijken dat luxeproblemen, want wat is er voor de lezer fijner dan een dik boek met goeie zinnen?
Nou, dat kan dus nog behoorlijk tegenvallen.

In een boek zitten

Als je al maanden een boek leest, wil je op een gegeven moment toch een beetje opschieten. Een boek waar je in zit (en ik zit erin) hoort bij een bepaalde periode, vind ik. Tijdens de vakantie zat ik heel erg in The Bone Clocks van David Mitchell, om maar een voorbeeld te noemen van inzitboek in combinatie met periode. Maandenlang in een boek zitten is, op een gegeven moment, een beetje slopend. Het is alsof je je vriendjes bankjesvoetbal ziet gaan spelen omdat ze verveeld zijn met verstoppertje, en jij zit nog achter de garage en je kan er pas vandaan als iemand je gebuut heeft.

450 bladzijden verder…

En opschieten in Underworld kan niet, door die goeie zinnen. Je kan niet door het boek snellen omdat je wil weten waar het heen gaat; de goeie zinnen maken het boek. Ik kan na 450 bladzijden nog steeds niet vertellen waar het over gaat.

Slopend.