De Trump-nieuwsdienst

Ik ben de Trump-nieuwsdienst voor mijn vrouw. Ik lees heel twitter uit, ik lees de Washington Post en de New York Times, en bij het eten vertel ik wat voor idiote dingen hij die dag heeft gezegd of gedaan. Af en toe heb ik een filmpje paraat, bijvoorbeeld de compilatie van hoe Trump handen schudt.

Ik denk af en toe dat ik er iets te veel mee bezig ben, met Trump, die man is ver weg, en zal het zo’n vaart nu wel lopen, het is toch een kwestie van tijd voor ie tegen de lamp loopt?

Maar dan denk ik ook weer: er is helemaal geen lamp meer om tegen te lopen. Vroeger zou één van zijn idiote uitspraken of acties al genoeg zijn geweest om, gedwongen door de schandaalverhalen, af te treden, maar de schandaalverhalen komen niet meer aan bij het volk — het volk haalt de schouders op en zegt: hij doet wat ie beloofd heeft, toch? MAAR DAT DOET IE NIET. Dat is nog wel het frustrerendste van het geheel: de waarheid doet er niet meer toe.

Vroeger werden films gemaakt waarin de schurk werd verslagen door een schandaal naar de pers te brengen: zo’n scène waarin de krantenman dan opkeek van het bewijs en aan de held vroeg: is dit waar? En dat je dan wist: het kwaad is verslagen.

Dat scenario bestaat niet meer.
Ik kan mijn vrouw morgen bij het eten vertellen dat er foto’s zijn opgedoken waarop Trump zijn vriend Putin met de hand bevredigt boven een dossier waar met een grote rode stempel ‘classified’ op staat gedrukt, en ze zal vragen: wat gebeurt er nu dan? En ik zal zeggen: nou ja, niets. Er is geen schandaal denkbaar waar Trump mee te beschadigen is.