Eerste bericht uit het einde van de wereld

In Heesselt merk je niks van het einde van de wereld. De enige voorziening die we hebben, de brievenbus, is gewoon open.
Als schrijver zou je verder ook niet veel last moeten hebben van de quarantainemaatregelen, maar ik heb nog steeds een day job, en die day job is bij een grote bank waar voorlopig het gehele personeelsbestand in tweeën is gedeeld. De ene helft mag de andere helft fysiek niet tegenkomen, dus in even weken werkt helft A thuis, de oneven weken doet helft B dat. We kunnen niet allemaal thuiswerken omdat inloggen vanuit huis via VPN gaat, en te veel mensen over die VPN laat de boel als dikke poep voor iedereen lopen.

Ik zit in mijn kantoorweek. Vandaag zat ik met vijf mensen in totaal in een ruimte waar normaal dertig mensen zitten. Ik reis nu niet met de trein, want ik heb de parkeerkaart van mijn manager gekregen, en hij komt met de fiets. Ik heb net een week een nieuwe auto, een Skoda Octavia uit 2013, en ik ben de hele A2 aan het spelen met mijn cruise control. Ik had dat nooit, cruise control. Van het weekend kwam ik erachter dat de Octavia ook automatisch remt omdat ik te dicht op een fietser zat.

We hadden vandaag een meeting met die vijf mensen, en een paar mensen die inbelden. Mijn manager was in een vergaderruimte gaan zitten waar normaal zeven mensen in kunnen. Ik bleef in de deuropening staan en zei dat we zo niet social konden distancen. Hij gaf me gelijk, en we verhuisden naar een vergaderruimte ernaast, waar plaats was voor twaalf man.
Op andere dagen vecht je voor vergaderruimtes.

Ik reed vanavond naar huis over de A2 met mijn cruise control op 103. Het entertainment center van de Octavia speelde een podcast. Ik luisterde gemiste afleveringen van Boeken FM terug.

In Heesselt was het nog licht, dus we gingen met de hond naar de zomerdijk. De uiterwaarden staan onder water, dat ook nog, dus het enige dat we kunnen doen met de hond is de zomerdijk op en neer. We hadden van de buurvrouw die aan de kop van de zomerdijk woont gehoord dat er één haas zat, maar dat die zich verschuilt in het water als ie honden ziet komen.

Willem, de hond, rook de haas, dus hij ging rennen, maar hij vond ‘m niet. We keken of we een hoofdje boven het water uit zagen komen, maar we zagen niets.

Toen we terugliepen, was de zon onder aan het gaan, en het was bijna donker. Uit de garage van het andere huis dat in de uiterwaarden staat scheen licht en klonk muziek. Iemand draaide ‘Take my breath away’, en daarna ‘The heat is on’. Ik zei tegen mijn vrouw dat dat allebei liedjes uit films uit de jaren 80 waren.