Niet mee

Bij station Lelylaan staat elke ochtend een man. De man staat aan de kant van de Comeniusstraat, bij de reling van de sloot die nergens op uit komt. Hij kijkt naar de auto’s die voorbijrijden over de Lelylaan.

De man ziet eruit als de chauffeur van een touringcar. Zo’n man waar je als kind bij in de bus stapte richting Kennemerduinen, en dat je dan hoopte dat je wel mee mocht, want het was zijn bus waar je zomaar met je zandschoenen in rond ging klossen.
Hij heeft een grote krulsnor, een oudemannenjasje (elke dag een andere), en een klembord onder zijn arm.

De eerste paar keer dat ik hem zag, dacht ik dat hij daar op iemand stond te wachten, dat hij een carpooler was, maar omdat mijn aanfietstijd nogal varieert, weet ik dat hij er om tien voor acht staat, maar ook nog om half tien. Hij staat er dus om er te staan.

Vandaag was hij in zichzelf aan het praten. De voorbijrazende auto’s maakten hem onverstaanbaar, maar hij was luid in zichzelf aan het praten, en hij maakte er gebaren bij: deze bus moet u hebben voor Salou.

Ik keek hem even aan, en hij keek mij aan.
Hij bleef een seconde stil, en begon toen weer te praten, maar niet tegen mij. Ik mocht niet mee in zijn bus.