Dat ik wist wat ik wilde

Ik liep de Amsterdamse Poort door met mijn fiets aan mijn hand. Er zat een parfumwinkel; ik had ‘m een keer gezien.
Het was bijna zes uur ’s avonds en ik wist niet of ze hier nog aan koopavond deden; koopavond is als een soort feestdag die nauwelijks meer wordt gevierd in Amsterdam, zoals Sint Maarten, omdat de stad altijd open is op zondag.

Ik liep een rondje en vond de winkel. Binnen stonden alleen maar negerinnen. De winkeldames en de klanten. Een winkeldame kwam naar me toe en vroeg of ze me kon helpen. Ik zei dat ik een geurtje wilde voor mijn vriendin, en ze was klaar om te zuchten — een man die een geurtje voor zijn vriendin wilde, waar moest je beginnen?
Ik zei snel dat ik wist wat ik wilde. Die, wees ik aan. Ze had een monstertje gekregen en ze had er heel zuinig mee gedaan omdat ze ‘m zo lekker vond ruiken. Ik was al heel lang van plan geweest een heel flesje voor haar te kopen, en vandaag was er een gelegenheid geweest; een reden.

De winkeldame rekende met me af en gaf het flesje aan een andere winkeldame, vroeg of zij ‘m in wilde pakken. Toen we klaar waren met afrekenen, ging de eerste winkeldame ergens anders staan en liet me alleen met de tweede winkeldame. Ze pakte het flesje netjes in, goudkleurig pakpapier en een hardroze krul eraan. Ze zei dat ze alleen nog hele grote tassen had. Ik zei dat ik ‘m zo mee zou nemen.

Ik fietste naar haar huis, en toen ik er bijna was, kreeg ik een smsje, hoe laat zou ik thuis zijn, en ik wilde eerst iets terugsms’en, maar ik stopte m’n telefoon weer weg, zette mijn fiets op slot, ging naar boven en naar binnen en zei dat ik een cadeautje voor haar had.
Zij zei dat ze ook een cadeautje voor mij had.