De zeer tevreden mens

Ik ben handig.
Of beter: ik ben handig geworden.
Ik ben geboren en getogen met twee linkerhanden, maar de afgelopen zes weken heb ik zoveel gaten geboord en plakplintjes moeten zagen dat er ongemerkt een Gamma-klantenpas mijn portemonnee in is geslopen.

Ik wilde bijhouden wat we allemaal deden, maar het kwam er niet van. Wat we vooral deden was hard, zeer hard doorwerken. We hebben de laatste weken dagen van 16 uur gemaakt. Op een van de zaterdagen heb ik om half vier ’s nachts de deur van het klushuis achter me dichtgetrokken om naar het slaaphuis te fietsen, en ik fietste zo’n beetje op met de mensen die terugkwamen van het stappen.

Maar: het was het waard.
We wonen samen. En dat doen we in het mooiste huis ooit.

Deze afgelopen zaterdagnacht, een uur of half twee, keken we om ons heen en zagen we dat het klaar was. Er moesten nog wat fotolijstjes neergezet worden, maar alle meubels stonden op hun plaats, het nieuwe kleed was uitgerold, en Banjer lag in zijn mandje. Banjer had al die weken in het slaaphuis gewoond en zag ons alleen ’s ochtends bij het opstaan, bij het avondeten en bij het naar bed gaan. Ons hart brak regelmatig, maar nu was het weer een gelukkig hondje.

We mochten gaan slapen in onze nieuwe slaapkamer, voor het eerst, en we sliepen de diepe slaap van de zeer, zeer tevreden mens, en we werden onze eerste zondagochtend als samenwonenden wakker.