Kieft

Ik heb Wim Kieft ooit een hand gegeven; iemand stelde me aan hem voor en ik deed of het de normaalste zaak van de wereld was, Wim Kieft een hand geven. Maar hij was een held voor me omdat ik me een bepaalde reportage herinnerde, in de periode dat Barend en Van Dorp voor Nieuwe Revu schreven – in die reportage vertelde Kieft dat hij boeken was gaan lezen toen hij bij Bordeaux zat. Nederlandse literatuur, echte boeken.

En er was natuurlijk 1988. Dat ene buitenspeldoelpunt tegen Ierland, waardoor Nederland in het toernooi bleef, waardoor Nederland West-Duitsland kon verslaan en uiteindelijk, in West-Duitsland, Europees kampioen kon worden.

Het Meisje werkt in een café, en Wim Kieft komt af en toe gehaast binnen in dat café. Ik heb hem er twee of drie keer binnen zien komen en weer weg zien gaan, en Het Meisje kwam dan bij me staan terwijl ik hem nakeek. Kieft is niet per se een fijne klant; hij bestelt kortaf, haastig, maar ik zei tegen Het Meisje dat ze hem dat niet kwalijk mag nemen.

Ik zei dat hij niet alleen belangrijk was geweest voor het voetbal; hij was ook belangrijk geweest voor de Nederlandse geschiedenis, voor de verwerking van die geschiedenis.
Tot 1988 haatten heel veel Nederlanders De Duitser. Duitsers waren nog steeds moffen; ze waren arrogant en ze moesten onze fietsen teruggeven.

Maar ik heb het woord ‘moffen’ al heel lang niet meer gehoord.

Natuurlijk, zei ik tegen Het Meisje: het is niet alleen voetbal. Het is de EU, de welvarendheid, de hipheid van Berlijn. Maar 1988, het winnen van De Duitser, was het laatste zetje dat nodig was om een trauma te verwerken. Duitsers kregen na 1988 de gelegenheid normale mensen te worden. Het WK in 1990, het spuugincident met Frank Rijkaard (held!), was nog een kleine piek van Duitserhaat, maar dat voelde anders: we hadden een hekel aan Lothar Matthäus, aan Rudi Völler. We waren niet meer overtuigd van onze algemene Duitserhaat.

Ik heb geen hekel meer aan Duitsers. Ik vertelde Het Meisje dat ik een normale onschuldige hekel aan Duitsers als kind mee had gekregen, en nu worden er geen kinderen meer opgevoed met die hekel. Dat komt door Wim Kieft, zei ik.

Ik wist dat ik overdreef, maar ik vond dat hij mijn overdrijving verdiende. Van Basten won de wedstrijd tegen Duitsland. Maar Wim Kieft maakte die wedstrijd mogelijk. En hij las boeken.