Nooit meer slapen, derde nacht

Het VPRO-radioprogramma Nooit Meer Slapen heeft iedere week een gastschrijver. Die gastschrijver leest iedere nacht een stukje fictie voor, gebaseerd op de het nieuws van die dag. In de week van 24 februari ben ik de gastschrijver. Dit stukje is, net als de nacht hiervoor, gebaseerd op de schimmige avonturen van een voortvluchtig stel.

Tony stond in zijn cel. Het was een typische arrestantencel; een minimaal rvs interieur bestaande uit een brits en een wc. De brits en de wc kwamen allebei uit de muur, en er waren geen scherpe hoeken – als je jezelf pijn wilde doen, was dat niet heel moeilijk, maar als je bloed wilde produceren, moest je er je best voor doen.

Het was niet gegaan zoals hij zich voor had gesteld. Hij had verteld tegen het meisje hoe het zou moeten gaan: nacht, auto’s buiten met zwaailichten die het plafond van de hotelkamer in blauwe vlammen zetten, schoten over en weer, en dan…
Maar de en dan was met daglicht gekomen, terwijl ze naar een marathon-uitzending van How I Met Your Mother hadden liggen kijken, met Duitse stemmen, en ze hadden zich afgevraagd of het lachende publiek ook verduitst was geweest. De deur werd ingetrapt en het pistool was ergens in de plooien van het dekbed verloren gegaan; hij had nog wel over het bed getast met zijn rechterhand, maar zijn linkerhand was zijn eigen weg al aan het zoeken, de lucht in, niet schieten, niet nu, niet als we How I Met Your Mother in het Duits aan het kijken zijn, dit is niet hoe het zou moeten gaan.
Hij liep een kort rondje in de cel, als een hond die zijn draai in zijn mand zoekt, en ging op het rubberen matrasje van zijn brits zitten. Hij sloeg zijn armen over elkaar, bekeek de cel nog een keer vanuit dit nieuwe perspectief, en zei: ik ben klaar voor mijn volgende behandeling.