Thuis heb ik nog een ansichtkaart

Ooit was ik een stadsmens, maar dat is al twee weken geleden.
We hebben de afgelopen twee weken in een dorp gewoond. We hebben op het huis en de honden van Robins ouders gepast. Gisteravond zijn we teruggegaan naar Amsterdam en ik ben er geen gelukkiger mens van geworden — van dat teruggaan.

In het dorp kan Robin ’s avonds laat nog even in haar pyjamabroek met de honden naar het parkje gaat. Waar ik bij moet vermelden dat Robin in haar pyjamabroek nog steeds en misschien nog wel meer de ultieme sexyheid is.

Ik heb sinds kort een racefiets (waar ik later meer over ga vertellen) en ik heb in die twee weken een paar ritjes gemaakt en oh wat is het mooi in Brabant. Onderweg heb ik stilgestaan (wat niet de bedoeling is van zo’n racefiets) en ik heb foto’s gemaakt van weilanden en bossen en te koop staande huizen waar ik met Robin wil wonen.

We hebben als blokken geslapen. In Amsterdam wonen we allebei dicht bij de A10, en ik ontwikkelde een kleine theorette dat we daar voortdurend geluid van binnen krijgen — in het dorp kwam al het geluid van een enkele voorbijrijdende auto per nacht en een kraaiende haan in de ochtend.

Gisteravond kwamen we aan in Amsterdam. Terug in de stad met jongens achterin bussen die muziek uit hun telefoons laten tetteren.
Ik ben altijd een heimweemannetje geweest; als ik op vakantie was, duurde het een dag of drie voor ik aan mijn huis begon te denken, aan mijn spullen, aan de albert heijn om de hoek.
Nu was ik twee weken weggeweest en ik dacht aan het dorp, met Robin in het dorp.
Ik denk dat ik over een paar jaar geen Amsterdammer meer ben.