Wij waren erbij

Gisteren hadden we twee wij-waren-erbijmomenten. in de kleine zaal van Paradiso speelde The Tallest Man on Earth — een Zweed met een gitaar die in zijn eentje op het podium mooie liedjes speelt, en vriend Martyn en ik vonden dat ie goed genoeg was om later over te zeggen: wij waren erbij. The Tallest speelde alleen zijn mooiste niet.

Toen we de kleine zaal uitliepen, bleek er in de grote ook een concert bezig te zijn. Door de ramen van de dichte deuren van het balkon herkende Martyn een bandje dat ie de laatste weken vaak draaide: Reverend and the Makers. We bleken beneden gewoon de zaal in te kunnen lopen, en voor de acht euro die we voor een zweed met een gitaar hadden betaald, zagen we ook nog een concert van een heel erg Manchesterse club, met een zanger die de uitstraling van een voetbalhooligan heeft en zich ook zo over het podium beweegt, en toch was de muziek lekker.

En het wij-waren-erbijmoment: de zanger die zijn gitaar pakte aan het eind en het hele publiek mee naar buiten nam, om op de trappen van Barleaus nog wat liedjes te spelen.