Met haar ogen nog dicht

Wat erg is: het bed. Het bed ligt te lekker.
Dan gaat de wekker en die snooze ik dan en dan slaap ik door want het bed ligt te lekker.
Rond kwart voor zeven ga ik dan half slapend rekenen hoeveel tijd ik nog heb: nu douchen oh nee ik heb gisteravond gedoucht dus dat kan ik overslaan als ik vanavond maar weer douche en weg ben ik. Volgende snooze. Aankleden brood smeren schoenen aan tanden poetsen maar dit bed DIT BED het ligt te lekker en weg ben ik weer.

Ik moet mezelf het bed uitvloeken.
Het is erg, het bed.

En dat is dan op dagen dat ze niet bij me slaapt.
Als ze bij me slaapt wordt de ergheid met een factor 10 verdubbeld.

Maar wat echt heel erg is. Op de dagen dat ze niet bij me slaapt.
Dat is als ik op tijd ben, net op tijd, wetend dat de trein om 7.51 gaat en dat ik nog net genoeg tijd heb om.

Dan gaat Banjer mee naast de fiets en op het stuk dat door het park kruist gaat ie los en piest ie tegen elke boom en elke keer trekt ie weer een sprint met zijn haren in de wind (en dan zie je ‘m denken: oh ik ben echt heel knap zo, ik zie er zo goed uit!) om me bij te houden en dan doen we voorzichtig de deur open om haar huisgenote niet wakker te maken en dan loop ik zachtjes naar haar kamer en dan wordt ze een beetje wakker, een beetje maar, en hoe warm ze dan is.
Dat is echt heel erg.

Hoe warm en zacht en hoe ze dan lacht met haar ogen nog dicht.