Nooit haast hier

We zaten aan de boulevard en het was middag. De avond ervoor hadden we hier ook gezeten, bij dezelfde tent, we hadden even moeten kijken, maar ja, zie die lampen, daar hadden we het over gehad, Ikea-lampen, dus in Griekenland moesten ze Ikea hebben. De avond ervoor hadden we frappés gedronken. Nu Fanta Lemon, en het ging hard, want het was heet.
Op de boulevard waren perkjes aangelegd, kleine stukjes gras met een muurtje eromheen, een boom in het midden. Verderop het beeld van Onassis, neergezet door mensen die zich zijn vrienden hadden genoemd.

Er kwam een groepje aangelopen, drie orthodoxe priesters met grote baarden, in zwarte gewaden en een een stuk of tien, twaalf meisjes.
Ze bleven hangen bij het perkje recht voor ons, één priester leunde tegen de boom, pakte de weinige schaduw die de boom gaf, de andere twee praatten met elkaar, de meisjes gingen op de muurtjes rond de perkjes zitten, twee gingen bij de priester onder de boom staan. De jongste van de twee leunde tegen hem aan, nonchalant, ze maakten grapjes, er werd gelachen.
Een van de meisjes had een gitaar.
Ze droegen allemaal nette rokken; het meisje dat het gewaagdst was gekleed, was ook nog tuttig.

Wij zaten en we keken. We vroegen ons af wat de situatie was — een schoolklas op stap? Nee, het was zaterdag, en scholen zullen nu toch ook wel vakantie hebben hier?
Een van de priesters wees een kant op, de helft van het groepje liep weg, een paar meisjes en de priester onder de boom bleven nog even hangen.
Wij bestelden nog een Fanta Lemon.
Het strandje waar we vandaag naartoe wilden rijden was dichtbij. Geen haast. Nooit haast, hier.